“Η ζωή όπως πρέπει να είναι”

Γεια σας. Είμαι ο Γιώργης Αγγελόπουλος. Είμαι Καθηγητής στο Τμήμα Χημικών Μηχανικών, τέως Αναπληρωτής Πρυτάνεως, οικογενειάρχης, πατέρας, με σκλήρυνση κατά πλάκας. Μια ασθένεια χρόνια, μη θανατηφόρα, μη μεταδοτική, που μπορεί να προκαλέσει σοβαρά κινητικά προβλήματα στους πάσχοντες. Έτσι και εγώ κυκλοφορώ τώρα βοηθούμενος, κάτι που με κάνει να έχω τους δικούς μου ρυθμούς, αλλά σε καμία περίπτωση δε με αποκλείει και δεν επιτρέπω να με αποκλείει.

Η πάθηση μου θεωρώ ότι με έκανε καλύτερο ως άνθρωπο. Ανεκτικό, με κατανόηση και υπομονή, ίσως μόνο κάπως γκρινιάρη. Επίσης, ήταν σημαντικό για εμένα που συνειδητοποίησα ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη αλλά ωραία, δεν υπάρχουν διακρίσεις στο τι σου επιφυλάσσεται και βεβαίως ότι όλοι είμαστε ίδιοι απέναντί της.

Δουλεύω και δούλευα πολύ. Έτρεχα. Είχα πολύ άγχος. Είχα πίεση. Είχα να αντιμετωπίσω αξιολογήσεις. Έχω οικογένεια, παιδιά, σύζυγο, συγγενείς. Έχω πολλές υποχρεώσεις. Πολλές από αυτές τις δημιούργησα εγώ γιατί το θέλησα. Όμως συνεχίζω στο δρόμο που χαράζω μπροστά μου. Γελάω και ζω, χωρίς να ξέρω ακριβώς τι θα συμβεί αμέσως μετά, αλλά εγώ θα έχω κάνει ό,τι καλύτερο μπορώ, σήμερα που μπορώ. Οι συνεργάτες μου, οι φοιτητές μου, οι συνάδελφοί μου, η οικογένεια μου, περιμένουν από εμένα.

Όταν έχω χρόνο, η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ να μην έχω για λόγους που όλοι καταλαβαίνετε, ονειρεύομαι ότι μπορώ όπως όταν δεν είχα θέματα, να περπατώ, να τρέχω, να ανεβαίνω στα βουνά, να κάνω ελεύθερες καταδύσεις, να κοιμάμαι δίπλα σε ρευστές σκωρίες μετάλλων, να πραγματοποιώ πειράματα υψηλών θερμοκρασιών με υψηλό βαθμό επικινδυνότητας, να βγαίνω χωρίς προγραμματισμό με τους φίλους μου, να παίζω με το σκύλο μου.

Συμπέρασμα από το δικό μου σήμερα. Μη φοβάστε να μιλήσετε. Μη κλείνεστε στον εαυτό σας, στο σπίτι σας. Έτσι βασανίζετε αυτούς που είναι διπλά σας. Κάντε αυτοί να είναι κοντά σας από επιλογή, όχι από υποχρέωση.  Δεν έχουμε στίγμα. Δε είμαστε παρίες. Είμαστε απλά διαφορετικοί κάτι που μπορεί να έχει και ενδιαφέρον. Έχουμε ίδια δικαιώματα. Ούτε περισσότερα, ούτε λιγότερα από τους άλλους. Σεβόμαστε και απαιτούμε σεβασμό. Έχουμε αξιοπρέπεια. Είμαστε άνθρωποι όπως όλοι οι άλλοι γύρω μας. Μπορούμε να προσφέρουμε. Εγώ θεωρώ ότι είμαι χρήσιμος, ότι τα καταφέρνω στη ζωή και συνεχίζω. Γιατί όχι και ΕΣΕΙΣ;

Γεώργιος Αγγελόπουλος
Καθηγητής Χημικών Μηχανικών
Τέως Αναπληρωτής Πρυτάνεως Πανεπιστημίου Πατρών