Μία Τυχερή Ζωή

«Κυριακή μεσημέρι. Είμαι στην ξαπλώστρα με ένα καφέ στο
χέρι.

Κάθομαι στην ξαπλώστρα και κοιτάω γύρω γύρω.. Οικογένειες,
νέοι να απολαμβάνουν τον ήλιο και τη θάλασσα.. Ρακέτες, βόλεϊ , καφέδες, μπύρες
κτλ.. Κι εγώ ξαπλωμένη στην ξαπλώστρα, να με χτυπάει ο ήλιος.. Και τρέχει η
σκέψη..

Σκέφτομαι τι θα έκανα αν ήμουν τόσο τυχερή και κέρδιζα το τζόκερ, ενώ δεν έχω παίξει ποτέ. Θα ξεχρέωνα το δάνειο της μάνας μου, θα ανακαίνιζα το εξοχικό της οικογένειας – γιατί είναι πολύ παλιό, θα έπαιρνα ένα καινούργιο αυτοκίνητο – το δικό μου είναι παλιό και χαλασμένο, θα αγόραζα ένα διαμέρισμα – γιατί να πληρώνω νοίκι; – και τα λοιπά και τα λοιπά.. Και σκεφτόμουν πόσο πλήρης θα ένιωθα με όλα αυτά, πόσο λιγότερο άγχος θα είχα για τα οικονομικά, πόσο πιο άνετη θα ήμουν, πόσο ανάγκη έχω μια τέτοια ζωή..

Και εκείνη τη στιγμή, ενώ κοιτάω το κενό και ονειρεύομαι
μια πολύ ωραία ζωή- που δεν έχω-, περνάει από μπροστά μου ένας άνθρωπος
διαφορετικός από όλους όσους είναι στην παραλία. Ένας άνθρωπος που κουβαλάει
20-30 καφτάνια στο χέρι και περπατάει από ξαπλώστρα σε ξαπλώστρα μπας και
πουλήσει κάποια από αυτά, κάτω από τον ήλιο, ένας άνθρωπος που -αν δεν είναι
άστεγος- πιθανότατα ζει σε μία τρύπα, χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, τρώει όποτε και
αν, ένας άνθρωπος που έφυγε από τη Χώρα του για μια καλύτερη ζωή, είτε από
επιλογή είτε από ανάγκη..

Και εκείνη τη στιγμή μου γύρισε το μυαλό. Εκείνη τη
στιγμή ντράπηκα για τις σκέψεις μου, ντράπηκα για την αχαριστία μου.. Δεν θα
ήμουν τυχερή αν κέρδιζα το τζόκερ.. Είμαι πολύ τυχερή ήδη, και χωρίς αυτό..»

Η κοινωνία επιτάσσει την επαγγελματική ανέλιξη, την
οικονομική επιφάνεια, την αποδοχή λόγω επαγγελματικής, οικονομικής και
κοινωνικής κατάστασης. Όλα αυτά, όμως, δεν μας κάνουν ευτυχισμένους. Όλα αυτά
καλύπτουν το «εγώ» μας, ένα «εγώ» που δεν πρόκειται να καλυφθεί ποτέ.. Γιατί
πάντα κάτι παραπάνω θα θέλουμε, πάντα κάτι περισσότερο θα έχει ένας άλλος από εμάς.
Και θα κυνηγάμε μόνιμα το περισσότερο. Και θα χάνουμε μόνιμα το ουσιώδες..

Η ανάγκη και η επιθυμία είναι δύο τελείως διαφορετικές
έννοιες, που πολύ συχνά συγχέουμε. Πολύ συχνά πιστεύουμε ότι αν καλύψουμε τις
επιταγές της κοινωνίας θα είμαστε ευτυχισμένοι, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι
η ευτυχία βρίσκεται μέσα μας, μέσα σε ό,τι κάνουμε.

Δεν έχουμε ανάγκη τίποτα, εκτός των βασικών. Δεν χρειαζόμαστε
νέο αυτοκίνητο, δεν θα μας κάνει ευτυχισμένους. Δεν χρειαζόμαστε καινούργιο σπίτι,
έχουμε τοίχους και παράθυρα, έχουμε ρεύμα, έχουμε νερό, έχουμε να φάμε. Έχουμε
δουλειά, έχουμε την οικογένειά μας, έχουμε φίλους, έχουμε ελεύθερο χρόνο και
πάνω απ’ όλα, έχουμε υγεία και ελευθερία. Κι όλα αυτά που έχουμε, δεν είναι
τόσο δεδομένα όσο νομίζουμε.

Τα έχουμε όλα. Όλα αυτά που νομίζαμε ότι είναι ανάγκη για
την ευτυχία μας, δεν είναι ανάγκη, είναι επιθυμίες, και ούτε καν δικές μας τις
περισσότερες φορές.

Αν μπούμε στη διαδικασία να εκτιμήσουμε όλα αυτά που έχουμε,
όλα αυτά που μας χαρίστηκαν, όλα αυτά για τα οποία δουλέψαμε, ίσως να
μπορέσουμε να είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι, κι ό,τι κάνουμε από τότε και
μετά να είναι από επιλογή μας, κι όχι απ’ την ανάγκη μας να καλύψουμε ένα κενό
που ούτε δημιουργήσαμε ούτε θα καλυφθεί ποτέ.

Κι όταν καταφέρουμε να είμαστε ευτυχείς με αυτά που έχουμε, να
χαιρόμαστε τις στιγμές μας, ας γίνει στόχος μας να βοηθήσουμε όσους μπορούμε να
αποκτήσουν τα πραγματικά αναγκαία πράγματα στη ζωή, τη στέγη, την τροφή, την
εργασία, την ελευθερία..

Και αν δεν καταφέρουμε αυτό, ας βοηθήσουμε αυτούς που τα
έχουν όλα, όπως κι εμείς, να καταλάβουν ότι είναι πλήρεις, πιο πλήρεις από όσο
μπορούν να φανταστούν..  Ίσως  μπορέσουν κι αυτοί να εκτιμήσουν όλα αυτά τα
«δεδομένα» που έχουν και να συνεχίσουν τη ζωή τους με πολύ λιγότερο άγχος και
πολύ περισσότερη χαρά..

“Love is
the best thing we do..”

Φερτάκη Αντωνία
Κοινωνική Λειτουργός MSc
Κοινωνική Μέριμνα Πανεπιστημίου Πατρών