Ιός και στιγματισμός

Τους τελευταίους μήνες ζούμε μία
ιδιαίτερη κατάσταση. Κάτι που, οι περισσότεροι από μας δεν έχουμε ξαναζήσει.
Κάτι πρωτόγνωρο και, όπως κάθε τι νέο, κάτι που μας φοβίζει.

Στο παρόν άρθρο, όμως, δεν θα
αναφερθούμε στους τρόπους να διαχειριστούμε την παραμονή μας στο σπίτι, ούτε
στη μοναξιά που μπορεί να νιώθουμε, ούτε στο άγχος της επόμενης μέρας. Θα
αναφερθούμε στην συμπεριφορά και τα συναισθήματά μας απέναντι στους ανθρώπους
που είτε νοσούν, είτε έχουν καταγωγή από χώρες με μεγάλη εξάπλωση του ιού, είτε
απλά περπατάνε δίπλα μας.

Μέσα από την απομάκρυνση της δια
ζώσης επαφής με άλλους ανθρώπους, ανακαλύπτουμε πόσο ανάγκη τελικά την έχουμε.
Πόσο μας λείπουν οι φίλοι μας, οι γονείς μας, οι συνάδελφοί μας, η
καθημερινότητά μας.

Οπότε, αν περνάει ένας άνθρωπος
από δίπλα σου, μην πετάγεσαι δυό μέτρα πίσω, σαν να σου ορμάει λιοντάρι, πες
μια καλημέρα, ανάγκη την έχεις και την έχει.

Ο φοιτητής που ήρθε στο
Πανεπιστήμιο μέσω Erasmus,
είχε κάνει αίτηση και ήρθε νόμιμα, δεν ήρθε να μας κολλήσει τον ιό, ήρθε να
σπουδάσει. Ας μην του φερόμαστε, λοιπόν, σαν να έχει έρθει με αυτοσκοπό να μας
προκαλέσει κακό, παιδί σε ξένη χώρα είναι κι έχει ανάγκη από την στήριξή μας.

Δεν ζεις μόνο εσύ μία πρωτόγνωρη
κατάσταση, δεν είσαι ο μόνος που φοβάται. Ολος ο πλανήτης ζει αυτή την
κατάσταση, όλος ο πλανήτης φοβάται. Δεν είσαι μόνος σου σ’ αυτή την κοινωνία,
ζεις με άλλους και οφείλεις να τους σέβεσαι, όχι μόνο να σε σέβονται και να σε
κατανοούν.

Γι’ αυτό, άσε κάνενα μακαρόνι στο
supermarket και για
αυτόν που θα έρθει μετά από σένα, κι αυτός άνθρωπος είναι. Ρώτα τη γειτόνισσα
αν χρειάζεται κάτι, μπορεί να μην έχει κανέναν. Κοίτα λίγο γύρω σου και δώσε
μία χείρα βοηθείας σε κάποιον που έχει ανάγκη, μην τα πλένεις μόνο. Δώσε τη
σειρά σου στο ταμείο σε κάποιον από Ευπαθή Κοινωνική Ομάδα, δεν είναι οτι
βιάζεσαι κιόλας.

Κι όσο θα κάθεσαι μέσα στο σπίτι,
αν πραγματικά θέλεις να δεις κάτι να αλλάζει στην κοινωνία, ξεκίνα από σένα. Αν
θες κάτι να βελτιωθεί, βελτίωσε πρώτα εσένα.

Μην στιγματίζεις κάποιον επειδή
νόσησε, δεν το ήθελε, ούτε το έκανε επίτηδες. Του συνέβη, όπως μπορεί να συμβεί
στον οποιοδήποτε, και έχει ακόμα περισσότερη ανάγκη από στήριξη. Μην
στιγματίζεις τον φοιτητή Erasmus,
είναι μόνος του σε μια ξένη χώρα, χωρίς κανέναν. Είναι ουσιαστικά μόνος.

Αν είναι να βγει κάτι καλό από
αυτή την υπόθεση, ας είναι το να μην χάσουμε την ανθρωπιά μας. Ας βγούμε από
αυτή την κατάσταση πιο αγαπημένοι, πιο αλληλέγγυοι, πιο δίκαιοι, πιο Άνθρωποι.

Είναι
αδύνατο να βελτιωθεί ο κόσμος εάν πρώτα δεν βελτιωθεί ο άνθρωπος. (Πλάτων)

Φερτάκη Αντωνία
Κοινωνική Λειτουργός MSc
Κοινωνική Μέριμνα Πανεπιστημίου Πατρών